Kanker… Het woord wat vroeger niet uit werd gesproken… K werd het genoemd, want het was zo’n vreselijk woord. Dat vreselijke woord kreeg ik zelf te horen als uitslag van de biopten van mijn schildklier op 09 mei 2014… En de bodem werd onder mijn voeten vandaan geslagen bij de uitspraak van de arts, dat er maligne cellen waren gevonden…
Het blijft een vreselijk woord. Maar hoe gek het ook mag klinken, ook het woord kanker wordt een normaal woord op den duur. De betekenis en impact op je leven wordt nooit normaal. Het went nooit, dat je leven op zijn kop staat. Het went ook nooit, dat je je hele leven aan moet passen als je het overleeft. Je wordt niet meer je oude zelf. Je nieuwe zelf, die moet je zien te vinden. En dat is geen eenvoudige taak. Want je wilt weer alles kunnen van “voor de kanker”. Uiteindelijk zal blijken, dat dat geen optie is. Om de simpele reden, dat je lichamelijk nooit meer dezelfde zult zijn. Maar ook geestelijk niet.
Wat voor kanker geldt, geldt voor vele ernstige ziekten: je moet er je eigen weg in zien te gaan vinden. Je moet gaan uitproberen wat nog wel lukt en wat niet. Wat je van je oude “ik” kunt houden en wat je wilt houden daarvan. Want ik geloof ook, dat dit soort heftige periodes in je leven bedoeld zijn om je wakker te schudden. Om kritisch te kijken naar hoe je denkt en doet. En dingen te gaan veranderen als blijkt, dat bepaalde dingen of mensen niet meer in je leven passen. Door pas op de plaats te maken als je altijd maar door rent. Door te kijken of je van baan kunt veranderen als je iedere dag met pijn in je maag of hoofd naar je werk gaat. Door hulp te accepteren van de mensen om je heen, ook al geef je liever dan je neemt.
Ik heb de overtuiging, dat alles valt of staat met de manier waarop je met dit soort dingen omgaat. Natuurlijk ben je boos, dat die kanker nou juist jou getroffen heeft. Natuurlijk ben je radeloos, als je het net hebt gehoord. Want ook al kun je op dat moment bij lange na niet beseffen, dat de gevolgen van die ene mededeling heel groot zijn, je onderbewustzijn weet dat wel. En op dat moment heb je een keuze: ga je je schouders eronder zetten of bij de pakken neerzitten? Blijf je positief en steek je af en toe je kop in het zand? Of raak je verbitterd en sla je woest om je heen met verwijten aan alles en iedereen? Besef jezelf, dat je die keuze hebt. Is het makkelijk om toch voor het positieve te kiezen? Nee, niet altijd. En dat weet ik maar al te goed… Maar je kunt jezelf ook de vraag stellen wat je ermee opschiet om negatief te zijn. Draagt het bij aan een leuker leven?
Ook ik ben mensen om me heen verloren aan die rotziekte. En echt, ook wij zeggen hier thuis wel eens tegen elkaar, dat we die klote kanker zo zat zijn… Maar met de kanker komt ook vaak de wijsheid. Bij het afscheid van Jeanette, een aantal jaar terug, haalde ze de zwaarte van haar afscheidsdienst, door ons allemaal aan elkaar te laten voorstellen. En eindigde ze haar verhaal, door te vragen: LEVEN WIJ HET LEVEN? OF LEEFT HET LEVEN ONS? Nog maar heel kort geleden heb ik afscheid moeten nemen van mijn vriend, Cees. Hij ging met alle waardigheid, die hij had. Hij bleef positief. Bijzondere laatste gesprekken heb ik met hem gehad. Op zijn kaart stond: bedankt voor het lachen allemaal. En aan het einde van zijn afscheid in de aula, zei hij als slotwoord: PROOSTEN JULLIE ZOMETEEN OP HET LEVEN, DEEL HERINNERINGEN MET ELKAAR. DAN GA IK VOOR DE LAATSTE KEER ROKEN. En zo maakte hij, dat hij ging, zoals hij altijd is geweest….
Ik wens iedereen alle wijsheid van de wereld. Ik hoop, dat uiteindelijk steeds minder mensen getroffen zullen gaan worden door vreselijke ziektes…. En ik wens je bovenal, dat je je positiviteit zult behouden als je in een lang proces terecht komt van (over)leven….
