Tijd heelt geen wonden. Tijd leert je omgaan met verdriet. Verdriet kun je niet loslaten. Je gaat leren het anders vast te houden. Wonden geef je geen plekje. Je geeft wonden een opening om ook weer mooie dingen te laten groeien en bloeien. Je zaait, in herinnering van betere tijden. Een klein zaadje om zowel de herinnering te bewaren, als de toekomst aan te kunnen. Zonder diegene van wie je hebt gehouden. Zonder datgene wat je zo dierbaar was. Waar je afscheid van hebt moeten nemen….
Hoewel ik zelf heel lang heb gedacht, dat tijd alle wonden heelt, weet ik nu wel beter. Kris Gelaude heeft het heel mooi omschreven. Tijd heelt geen wonden. Sommige wonden zijn te diep om nog te helen. Kraters geslagen in je leven. Tóch gaan we door. Tóch hebben we die kracht. Tóch is er ergens iets in ons om op te staan en door te gaan. Soms zijn er de momenten, dat wonden weer worden opengescheurd. En die momenten worden, door de tijd, minder rauw. Minder alles overheersend.
Wij leren omgaan met verdriet. Op wat voor manier dan ook. Ook dat is één van onze menselijke eigenschappen. Als coach kom ik veel verdriet tegen. Als mens ook. En alle verhalen hebben één ding gemeen: er is ergens een kracht in onszelf, waardoor we onze schouders eronder gooien en weer doorgaan. Het maakt ons mens. Het maakt ons ook gedwongen flexibel. We moeten wel. Want we willen door. We kunnen dat meestal ook. Al doet het pijn als kleine dingen ons confronteren met dát wat niet meer is.
Ik geloof, dat we doorgaan om de herinnering aan de goede tijden hoog te houden. Om de mooie dingen, die er waren en uiteindelijk weer zullen zijn, in ere te blijven houden. Want wat is je leven zonder dat stukje? Als eerbetoon aan degenen, die we missen. Met verdriet omgaan, kan door een ritueel. Door iedere dag een kaarsje aan te steken bij een foto. Door een hoekje te maken met herinneringen. Met verdriet omgaan, kan ook door schrijven. Alles van je afschrijven. Voor jezelf of delend via een blog. Of door te praten. Heel veel of af en toe…. Over de kleine dingen, die achteraf het allergrootste blijken te zijn.
Ik geloof ook in brede schouders van troost om je heen. De mogelijkheid om je verdriet te delen. Of om juist die kleine herinneringen te delen. Wat is het fijn om een luisterend oor te hebben. Een schouder om op uit te huilen. Iemand, die er gewoon is. Waar je jezelf mag en kan zijn. En waar je kunt kiezen of je erover wilt praten of niet. Iemand, die je niet veroordeelt op wat je vertellen hebt. Iemand, die simpelweg luistert en zijn of haar eigen ervaringen met je deelt als de tijd daar is.
Ik wens je de aanwezigheid van een brede schouder en een luisterend oor. Van warme armen om je heen. Of iemand, die gewoon iets van je overneemt, zodat het even niet meer zo zwaar lijkt allemaal. Zodat je uiteindelijk weer bloemzaadjes kunt zaaien in open wonden. Dat de bloemen, die in je hart zullen bloeien, de pijnlijke plekken zullen overgroeien. Zodat je door kunt met een iets lichter hart. En zonder verdrietig te worden de mooie herinneringen kunt delen. Het dapperste wat je kunt doen, is vragen om hulp als je dat nodig hebt. Al lijkt dat soms van niet… Er is altijd iemand, die wil luisteren en helpen. Je hoeft alleen maar goed om je heen te kijken.
