De afgelopen periode… Het was nogal wat. Opeens werden we geconfronteerd met een wereld, die zo nu en dan heel onwerkelijk leek. Mensen werkten zoveel mogelijk thuis, allerlei winkels, restaurants, sportscholen enz. werden gesloten om vooral te voorkomen, dat de IC’s volstroomden met patiënten. We mochten geen handen meer schudden. Sterker nog, we mochten niet eens meer bij elkaar in de buurt komen. Alles werd overal ontsmet. Geen karretje werd meer vuil aangeraakt in de supermarkt. Met 50% van de kennis moesten 100% beslissingen worden genomen. En dat gold niet alleen voor onze regering…
Ook thuis stonden we plotseling voor uitdagingen. Zelf thuis werken, maar ook de kids thuis van school. Wel huiswerk, heel veel volgens mijn zoon, maar de eerste maanden geen online les. Nu heb ik het geluk, dat ik een kind heb wat redelijk zelfstandig kan werken. En zijn eigen planningen kan maken. Maar ik weet ook, dat er genoeg kinderen zijn, die dat niet kunnen. En dat maakte dan, dat ouders, die toch zelf al veel op hun bordje kregen, af en toe met de handen in het haar zaten. Want welk pad was het beste voor hun kind? Welke manier was het handigste om iets gedaan te krijgen, maar ook de sfeer in huis redelijk te houden. Welke richting moesten we kiezen om als ouder, maar ook als juf of meester de ballen in de lucht te houden? Streng zijn en er bovenop zitten? Of op een zoveel mogelijk ontspannen manier proberen alles in goede banen te leiden?
In ieder geval viel het voor de meeste ouders niet mee. En ook hier ontplofte er wel eens iets door de spanning, die zich opbouwde. Ik besefte in de afgelopen tijd, dat ik toch wel erg gehecht ben aan de stilte om me heen, waarin ik zo goed mogelijk mijn werk als tekstschrijver kan doen. Ik vond het persoonlijk vooral een opgave om steeds “aan” te moeten staan. Zodra zoonlief in de buurt was, kwamen er vragen, werden er filmpjes doorgestuurd via de app, was hij benieuwd wat we gingen eten of wilde hij even zijn laatste frustraties over een leraar kwijt. En zo werd ik steeds weer uit de flow gehaald waar ik in zat. Dat is heel lastig kan ik je vertellen. Het maakte, dat ik steeds weer opnieuw de draad op moest pakken. En er waren echt dagen bij, dat ik het Spaans benauwd kreeg van dat constant op elkaars lip zitten. Uiteindelijk is dat ook heel onnatuurlijk allemaal, hoe belangrijk het ook was, dat we er ons wel aan hielden.
Ieder kind moet de vrijheid kunnen hebben om lekker te sporten. Om zijn of haar vrienden te zien. Om gewoon naar school te gaan en, in het geval van pubers, vooral veel te kunnen klagen over leraren, huiswerk en lessen. Ieder kind moet zich op bepaalde leeftijden kunnen afzetten tegen zijn ouder(s). Want de meest natuurlijke weg voor bijvoorbeeld pubers is, dat je als ouder hem of haar echt af en toe niet zo leuk vindt en dat dat wederzijds is. Zo leer je om elkaar los te laten. Zo leer je als kind om verder op eigen benen te kunnen staan. En zo leer je als ouder, dat dat altijd in iemands nek zitten, niet echt de juiste weg is. Afstand nemen tot elkaar om uiteindelijk weer bij elkaar te kunnen komen. Om uiteindelijk ieder zijn eigen weg te laten gaan, met elkaar…
Was het kommer en kwel bij ons in de afgelopen periode? Nee, absoluut niet. Die opgebouwde spanning vond ook zijn weg in onbedaarlijke, tranen over de wangen lachbuien samen. Het zorgde voor inzichten, waarover ik soms blij verrast was. Het zorgde voor ontroering in bijzondere momenten. Het zorgde voor samen sterk zijn en elkaar steunen. Het zorgde ervoor, dat we na de zomervakantie op een goede manier weer kunnen gaan starten met school en werk. Ik hoop, dat dat voor alle ouders geldt. Ik denk namelijk, dat we af en toe echt onze lat wel eens te hoog leggen. Wij zijn ook maar mens met al onze goede, maar ook minder leuke eigenschappen. Soms is het ook voor ons even genoeg in deze zo vreemde wereld van tegenwoordig. En dan mogen we ook best eens een dag hebben van de spreekwoordelijke dekens over ons hoofd en de dag uitzingen. Morgen weer een nieuwe dag en nieuwe kansen. Laten we vooral ook lief zijn voor onszelf. Want we doen het zo slecht nog niet… 😉
